ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ/ΙΕΡΕΥΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΡΓΕΝΤΗΣ: ΑΣΚΗΣΙΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΒΙΟ

Ο Χριστιανικός βίος, που αρχίζει με το βάπτισμα, έχει ως τελικό σκοπό τη θέωση. Αλλά μεταξύ αφετηρίας και τέρματος παρεμβάλλεται ζωή ολόκληρη ασκήσεως, αγώνα, εγρηγόρσεως και αδιάκοπης προπαρασκευής. Οι κορυφές της πνευματικής ζωής είναι ελκυστικές, αλλά η ανάβαση προς αυτές είναι εξαιρετικά δυσχερής. Για το λόγο αυτόν δεν προσεγγίζουν όλοι εξίσου το Θείον. «…άλλοι άλλως κινούμεθά τε περί το ζητούμενον». Η λέξη «άσκησις» κατάγεται από τη φιλοσοφική παράδοση των Ελλήνων, στην οποία ο φιλόσοφος παραβάλλεται με αθλητή. Η ιδέα του φιλοσόφου – προπονητή ή αθλητή, που οφείλει να αγωνίζεται σκληρώς και διαρκώς για την πραγματοποίηση της αποστολής του, διαμορφώθηκε στους κύκλους των κυνικών και στωικών φιλοσόφων. Από την παράδοση αυτή δανείστηκαν οι χριστιανοί τους όρους «φιλοσοφείν», «φιλόσοφος», «φιλοσοφικός βίος», «χορός φιλοσοφίας» κτλ, τους οποίους πλήρωσαν με χριστιανικό νόημα. Ήδη από την εποχή του Πλάτωνα η φιλοσοφία σήμαινε όχι την απλή θεωρητική ενασχόληση αλλά το Λόγο και το Βίο, τη θεωρία, που ενδιαφέρει άμεσα την καθημερινή ζωή και την πράξη. Επηρεασμένος από την πλατωνική αυτήν εκδοχή του φιλοσοφείν ο φιλόσοφος και μάρτυς Ιουστίνος δεν δυσκολεύθηκε να ονομάσει το χριστιανισμό φιλοσοφία, την οποία μάλιστα χαρακτήρισε ως τη μόνη «ασφαλή τε και σύμφορον» φιλοσοφία. Για τον Ιουστίνο η φιλοσοφία ήταν «μέγιστον κτήμα και τιμιώτατον Θεώ ώ τε προσάγει και συνίστησιν ημάς μόνη, και όσιοι ως αληθώς ουτοί εισίν οι φιλοσοφία τον νουν προσεσχηκότες». Και επιλέγει: «Διό χρή πάντα άνθρωπον φιλοσοφείν και τούτο μέγιστον και τιμιώτατον έργον ηγείσθαι». Την παράδοση αυτήν ακολοθούν και οι μεγάλοι της Εκκλησίας Πατέρες. Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός ταυτίζει το θεολογείν με το φιλοσοφείν, ο δε Γρηγόριος Νύσσης ονομάζει τον ασκητή ή το μοναχό «φιλόσοφον», τον ασκητικό βίο «φιλόσοφον βίον» και το μοναστήρι «χορόν φιλοσοφίας». Απόσπασμα από το βιβλίο του Χρίστου Ν. Μπούκη ''ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.